Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książki z serii wydawniczej ZROZUM to dla mnie zawsze bardzo ciekawe pozycje. Ich treść wywołuje u mnie różne odczucia, jednak stawiane pytania i rozwijane tematy zdecydowanie sprawiają, że mózg mi się gotuje i chce więcej. Jaka mogła być więc moja reakcja jak zobaczyłam podtytuł tej książki? "Wszystkie pytania, które chcieliście zadać"? Skoro chciałam zadać to chce poznać odpowiedzi!
Sama geneza powstania tej książki jest całkiem ciekawa. Wszystko zaczęło się od tego, że w 2016 roku pan Ian Olasov razem z kolegami po fachu (studentami i profesorami) rozstawili stolik, sygnowany hasłem "Spytaj filozofa". Umieścili parę gotowych pytań, które można było wylosować i przygotowali się na udzielanie wyczerpujących odpowiedzi. Niektórzy faktycznie korzystali z wcześniej sporządzonych refleksji, jednak spora część ludzi wydawała się być nie do końca usatysfakcjonowana. Coś im nie dawało spokoju, chcieli wiedzieć więcej. To właśnie ich pytania pojawiają się w tej książce. Trzeba przyznać, że projekt był naprawdę czymś ciekawym, a powstanie książki to jedynie efekt uboczny tak dobrego przyjęcia stolika "Spytaj filozofa".
Sięgnęłam po książkę z dwóch powodów - liczyłam ze poznam odpowiedzi na nawet najgłupsze pytania, które kiedyś przeszły mi przez myśl i jednocześnie sprawdzę czy filozofia to dziedzina, jaką chciałabym zgłębić nieco bardziej. No cóż, obie te kwestie skończyły się nie do końca zachwycającym skutkiem. Może się zbyt dobrze nastawiłam. Przyznam, że spojrzałam w spis treści i zdradziłam sobie jakie pytania zostaną zadane. I to nie z nimi był problem. Część z nich była nieco poważniejsza, jak np. "Jaki jest sens życia?", natomiast znalazły się też takie, które zadałabym pewnie sobie sama pod prysznicem (np. "Czy ketchup to smoothie?"). Problem tak naprawdę miałam z odpowiedziami. Były dla mnie trochę na okrętkę, dlatego doszłam do wniosku, że może to po prostu filozofia nie jest dla mnie. Ja widząc pytanie o ketchupie, po chwili zastanowienia powiedziałabym "w sumie to tak" i zamknęła temat. Autor trochę dłużej się nad tym rozchodzi.
Wystawiam więc książce ocenę w miarę w środku skali. Poruszała naprawdę fajne pytania, nad którymi można się samemu zastanowić, jednak po prostu filozofia chyba nie jest dla mnie. Podejrzewam, że ktoś, kto lubuje się w tej dziedzinie byłby zachwycony. Nie odradzam i nie zachęcam do czytania. Myślę, że osoby którym potencjalnie ta książka ma szansę przypaść do gustu, doskonale o tym wiedzą i nie potrzebują zachęty. Reszta natomiast może zweryfikować, czy to coś dla nich.

Książki z serii wydawniczej ZROZUM to dla mnie zawsze bardzo ciekawe pozycje. Ich treść wywołuje u mnie różne odczucia, jednak stawiane pytania i rozwijane tematy zdecydowanie sprawiają, że mózg mi się gotuje i chce więcej. Jaka mogła być więc moja reakcja jak zobaczyłam podtytuł tej książ...

Rozwiń

Zwiń

[RECENZJA ZAWIERA SPOILERY DO POPRZEDNICH TOMÓW]

Historia Agaty i Sofii towarzyszy mi już od dłuższego czasu. Kiedy zaczynałam przygodę z serią "Akademia Dobra i Zła" nie byłam do końca przekonana czy mi się ona spodoba. Mimo to przeczytałam pierwszy tom, potem drugi, który przekonał mnie do siebie nieco bardziej, aż w końcu przyszedł czas na trzecią część tego cyklu o świecie baśni.
Wydawałoby się, że dziewczynkom udało się w końcu odnaleźć swoje szczęśliwe zakończenie. Agata z Tedrosem trafili do świata czytelników, a Sofia w towarzystwie Rafala osiadła w Akademii Zła. Obie u boku swojej miłości, a przecież właśnie w ten sposób kończą się baśnie. Dlaczego jednak Baśniarz mimo wszystko nie chce zakończyć ich opowieści? Być może baśń o Sofii i Agacie nie powinna się zwieńczyć w ten sposób? Jeżeli tak, to w jaki sposób powinno się potoczyć ich życie, aby ich losy zostały finalnie spisane?
Jaki ten tom był świetny. Z każdą częścią jest coraz lepiej i mam nadzieję, że kolejna jeszcze bardziej mnie zachwyci. Praktycznie wszystko mi tutaj pasowało. Bohaterowie (w końcu!) podejmowali racjonalne, przemyślane decyzje. Oczywiście dalej są to nastolatkowie, więc zdarzało się, że postępowali dość nieodpowiedzialnie i niemądrze, jednak było to przedstawione tak jak być powinno, z umiarem i dobrym zobrazowaniem zachowania postaci, adekwatnie do ich wieku. Ilość plot twistów jest tutaj spora. Skaczemy między światami, dowiadujemy się różnych nowych rzeczy, poznajemy nowych uczestników tej historii. Nawiązań do baśni jest w tym tomie o wiele więcej, co mi się ogromne podoba, bo pojawiają się one w nieco odmienionych wersjach. Takie mini-retellingi, które świetnie przeplatają się z główną opowieścią. No i w końcu odkrywamy parę tajemnic, które pojawiły się na kartach dwóch pierwszych części tej serii. Mimo, że przewidywałam jakie będą odpowiedzi, to było parę elementów zaskoczenia. Do tej części mam w sumie jeden minus - jest wydana nieco inaczej niż pierwsze dwa tomy, a mianowicie czcionka jest dużo drobniejsza, natomiast książka objętościowo większa. Mówiąc prościej, tekstu jest o wiele, wiele więcej niż w poprzednich częściach. Czy mi to przeszkadza? Niezbyt. Było parę elementów, które mogłabym z czystym sumieniem wyrzucić z tej książki, dzięki czemu by się ona troszkę skondensowała. Patrzę trochę pod kątem czytelników, do których jest skierowana ta seria, czyli młodszych. Pierwsze dwa tomy czytało się szybko i wygodnie, ze względu na większy rozmiar tekstu. Ta część natomiast może być nieco trudniejsza do czytania dla młodszego czytelnika i momentami mogłaby się mocno dłużyć.
Ogólnie jestem bardzo pozytywnie zaskoczona tą serią, a "Długo i szczęśliwie" na ten moment jest moim ulubionym tomem. Pokładam ogromne nadzieję, że im dalej w las, tym będzie tylko lepiej (albo chociaż porównywalnie dobrze).

[RECENZJA ZAWIERA SPOILERY DO POPRZEDNICH TOMÓW]

Historia Agaty i Sofii towarzyszy mi już od dłuższego czasu. Kiedy zaczynałam przygodę z serią "Akademia Dobra i Zła" nie byłam do końca przekonana czy mi się ona spodoba. Mimo to przeczytałam pierwszy tom, potem drugi, który prze...

Rozwiń

Zwiń

Mój stosunek do autobiografii jest specyficzny. Z chęcią po nie sięgam, chcąc dowiedzieć się o kimś czegoś, a w szczególności od niego samego. Z drugiej strony trochę dziwnie mi jest później oceniać tego typu książki, bo to w końcu są czyjeś przeżycia i sama nie chciałabym, żeby ktoś w podobny sposób przystąpił do recenzji mojego życia. Mimo to są po prostu takie tytuły, do których mnie ciągnie, a do nich należy między innymi "Po drugiej stronie różdżki".
Książka ta jest autobiografią Toma Feltona, aktora znanego głownie z roli Draco Maloy'a w serii filmowej "Harry Potter". Nie będę tutaj oryginalna, ale jak wdrażałam się w świat czarodziejów i po raz pierwszy oglądałam ekranizację, to właśnie blondwłosy ślizgon skradł moje serce. Mimo, że od tego czasu minęło już sporo dobrych lat, uznałam, że miło jest wrócić do tych czasów i postanowiłam wczytać się w to, co Tom miał do przekazania.
Nie zamierzam tutaj zbyt wiele streszczać, bo nie chcę zdradzić wszystkiego. Książka skupia się na wielu aspektach życia aktora, od początków kariery, przez przyjaźnie, miłość i problemy, pojawiające się po drodze. Tutaj zdecydowanie będzie to gratka dla fanów, czy to serii książek J. K. Rowling, czy samej postaci Draco, ponieważ Tom utrzymuje całą książke w tonie, jakby opowieść o magicznym świecie była realna. Często stosuje porównania, swoje życie poza planem tego projektu nazywa "mugolskim", dlatego wielbiciele historii o młodych czarodziejach będą zdecydowanie sympatyzować z narracją autora, która zwyczajnie będzie im przypominać o ukochanym świecie.
Tak jak na początku wspomniałam, nie zamierzam oceniać samych przeżyć aktora, bo byłoby to bez sensu i nie na miejscu. Doceniam to, że poruszył także te cięższe tematy, o których ze strachu czy wstydu mało kto chce mówić. Widać, że Tom Felton miał zamiar stworzyć książkę, która oprócz przybliżenia ludziom jego historii, będzie także mieć swój morał i przekazywać lekcję, jaką chciałby się on podzielić z innymi. Uważam, że to przyjemna książka, która nadaje się na po prostu odreagowanie od książkowej rutyny. Myślę, że świetnie sprawdziłaby się przy towarzyszącym zastoju. Jest luźna, prosta i jednocześnie w jakiś sposób ciepła, przywołująca miłe wspomnienia i tak właśnie będę ją wspominać.

Mój stosunek do autobiografii jest specyficzny. Z chęcią po nie sięgam, chcąc dowiedzieć się o kimś czegoś, a w szczególności od niego samego. Z drugiej strony trochę dziwnie mi jest później oceniać tego typu książki, bo to w końcu są czyjeś przeżycia i sama nie chciałabym, żeby ktoś w pod...

Rozwiń

Zwiń

Zaburzenia odżywania są niestety coraz bardziej powszechne. Stwierdzam to zarówno jako osoba będąca poniekąd częścią ochrony zdrowia, jak i po prostu człowiek żyjący w XXI wieku. Może to dlatego, że świat narzuca ideały, którym ludzie chcą obsesyjnie sprostać, a może dlatego, że po prostu jest większa świadomość w tym temacie i ludzie sięgają, czasem niebezpośrednio, po pomoc.
Pani Klaudia Stabach ruszyła naprawdę ciężki temat. Taki, w którym niezwykle łatwo o mały, fałszywy ruch. Mimo to niezmiernie to doceniam. Temat jest naprawdę ważny, a książki go poruszające - niezwykle potrzebne. Nie ukrywam, że trochę się bałam jak ten reportaż wypadnie i odczucia mam dość mieszane. Ogromny szacunek dla autorki za to, że na wstępie pojawiła się informacja, mająca na celu uświadomić niektórych czytelników, że nie jest to książka dla nich. Mianowicie osoby, które mają zaburzenia odżywiania, walczą z nimi, bądź może i nawet z nich wyszły, ale są dalej dość podatne na wpadnięcię w tę spiralę na nowo. Zgadzam się z tym w pełni. Książka dość szczegółowo opisuje "metody" używane przez osoby z zaburzeniami odżywiania, które mogą stanowić potencjalną inspirację dla wrażliwszego czytelnika. Kolejnym dużym plusem jest fakt, że poruszone zostały różne rodzaje chorób. Z reguły słysząc frazę "zaburzenia odżywiania" ma się w głowie te dwa konkretne. Tutaj pojawia się ich więcej, a historie ludzi zmagających się z nimi są naprawdę bardzo szczegółowe. Pokazują to jak ciężko im walczyć z chorobą, jak bardzo wpływa ona na ich życie i to, że rzadko otrzymują oni odpowiednie wsparcie ze strony innych. Jednak mimo wszystko trochę mi czegoś brakowało. Podeszłam do tego całkiem obiektywnie, ja sama mam dosyć dużą wiedzę w tym temacie i też sporą świadomość jakie są symptomy konkretnych jednostek chorobowych, natomiast wiem, że po książkę sięgną także osoby chcące dopiero zgłębić wiedzę o tym problemie. Mam wrażenie, że właśnie dla takich czytelników może być za mało informacji. Jasne, historie samych zainteresowanych są bardzo ważne, ale brakowało mi trochę typowo naukowych wstawek, nawet w formie wprowadzenia w wyznania danego człowieka.
Niemniej jednak nadal uważam, że jest to książka godna uwagi i warta przeczytania, bo szerzy ona świadomość na temat zaburzeń, z którymi mogą zmagać się osoby z naszego bliskiego otoczenia, bardzo dobrze to kamuflując.

Zaburzenia odżywania są niestety coraz bardziej powszechne. Stwierdzam to zarówno jako osoba będąca poniekąd częścią ochrony zdrowia, jak i po prostu człowiek żyjący w XXI wieku. Może to dlatego, że świat narzuca ideały, którym ludzie chcą obsesyjnie sprostać, a może dlatego, że po prostu ...

Rozwiń

Zwiń

Zdarza mi się czasem czytać recenzje książek, które właśnie czytam bądź planuje w najbliższym czasie zacząć. Po udanym (ale bez fajerwerek) wejściu w świat "Akademii Dobra i Zła" poczyniłam tę zbrodnię i zaczęłam plądrować opinie o drugim tomie. Zagraniczna strona bookmediów wręcz huczała o tym, że kolejna część jest dużo gorsza, seksistowska i najlepiej jakby sama "Akademia" skończyła się na jednej książce.
"Świat bez książąt" przenosi nas do momentu, kiedy główne bohaterki, Sofia i Agata, powróciły do domu. Wydawałoby się, że pożegnały mury specyficznej szkoły na zawsze, a ich baśń jest zakończona, szczęśliwie dla nich obu. Jednak dziewczynki potajemnie życzą sobie innego zakończenia niż to, które miało miejsce, co powoduje ponowne otwarcie bramy do świata Akademii. Jednak szkoła nie wygląda tak jak wcześniej, tak samo jak sam jej świat. Już nie ma podziału na Dobro i Zło. W zamku, który niegdyś należał do zawszan dziewczynki spotykają wiedźmy, które zaczęły eksperymentować z makijażem oraz księżniczki, które zupełnie nie przypominały już księżniczek. Rzuca się w oczy także jedna kluczowa różnica. Pomijając to, że niegdyś wrogie sobie strony siedzą w jednym zamku, nie ma w nim ani jednego chłopca. Wszyscy osobnicy płcy męskiej, w tym także nauczyciele, zniknęli. Okazuje się, że wylądowali oni po drugiej stronie - w zamku niegdyś należącym do Akademii Zła. Narodził się nowy konflikt, który spowodowało zakończenie baśni dziewczynek, dlatego to także one muszą wprowadzić na nowo ład.
Najważniejszy aspekt, który jednocześnie najbardziej przeszkadzał mi w poprzednim tomie, czyli bohaterowie, którzy tutaj ulegli nieco zmianie. Wcześniej obie dziewczynki potrafiły mnie mocno irytować. Teraz natomiast zauważyłam, że Sofia zmieniła trochę swój charakter i mimo, że momentami przejawia swoje stare cechy, naprawdę stała się postacią, którą da się lubić. Z Agatą nie odczułam aż takiej różnicy. Irytowała mnie ona mniej niż w pierwszym tomie, ale jednak nadal się to zdarzało. Była ona po prostu znośna. Duży plus w tej części stanowiła także akcja. Fabularnie ten tom wypada o wiele lepiej. Jest to całkiem zrozumiałe, bo w pierwszej części ważne było też dokładne przedstawienie świata. Tutaj to uniwersum jest nam już znane, dlatego fabuła brnie do przodu. Dzieje się naprawdę sporo, szczególnie od momentu kiedy dziewczynki ponownie trafiają do Akademii. Historia od tej chwili totalnie mnie wciągała i czytałam ją dalej faktycznie dlatego, ze chciałam poznać dalsze losy, a nie żeby szybciej przebrnąć aż do samego końca. Zarzut odnośnie seksizmu jest według mnie trochę przesadzony, bo szczerze go nie zauważyłam. Od pierwszego tomu tak naprawdę seria ta trochę bazuje na stereotypach - dobro jest piękne, czyste, niewinne, a zło brzydkie i wredne. W tym tomie pojawiają się schematy przypisywane płciom. Dziewczynki są określane jako słabsze, więcej analizują, natomiast chłopcy to urodzeni wojownicy. Czy właśnie zaprzeczyłam sama sobie, że książka nie jest seksistowska? Nie, bo właśnie w obu tych tomach te stereotypy nie są wychwalane, pokazywane jako jedyna, prawidłowa droga. Same główne bohaterki tak naprawdę przełamują te schematy, co według mnie po prostu przeczy nadawaniu książce łatki seskistowskiej. Młodsi czytelnicy jednak znacznie bardziej skupiają się na głównych charakterach, kibicują im i utożsamiają się z nimi, dlatego jeżeli te postacie nie są przedstawiane w taki sposób, to nie jest dla mnie przekazywaniem złych wartości i wzorców.
Staję więc po przeciwnej stronie niż autorzy recenzji, które czytałam. Z ręką na sercu mogę przyznać, że bawiłam się naprawdę świetnie i nie mogę się doczekać kontynuowania tej serii. Jest ona świetną rozrywką i myślę, że spokojnie przypadnie do gustu fanom tego typu klimatów, niezależnie od wieku.

Zdarza mi się czasem czytać recenzje książek, które właśnie czytam bądź planuje w najbliższym czasie zacząć. Po udanym (ale bez fajerwerek) wejściu w świat "Akademii Dobra i Zła" poczyniłam tę zbrodnię i zaczęłam plądrować opinie o drugim tomie. Zagraniczna strona bookmediów wręc...

Rozwiń

Zwiń

Magiczne szkoły zdecydowanie należą do jednego z bardziej lubianych przeze mnie motywów. Tak jak chociażby Harry Potter, pozwalają mi się one przenieść w zupełnie inny świat i wkręcić w historię, bo przecież w takim miejscu zawsze dużo się dzieje. Czy jednak "Akademia dobra i zła" może być również wpisana na listę tych dobrych książek, których akcja rozgrywa się w niezwykłej szkole?
Głównymi bohaterkami są Sofia i Agata, dwie przyjaciółki, będące kompletnymi przeciwieństwami. Jedna piękna, lubująca się w dobrych rzeczach, urodzona księżniczka, druga natomiast urodą nie grzeszy i zajmuje się brzydkimi rzeczami, a w dodatku mieszka na cmentarzu. W tym roku przypada czas kiedy to dwójka dzieci ma zostać porwana do Akademii dobra i zła, szkoły przygotowującej do bycia idealnym dobrym i złym charakterem baśni. Sofia marzy o byciu wybraną, trafieniu do szkoły dla księżniczek i poślubieniu księcia. Stara się więc dokonywać same dobre uczynki aż do finalnego dnia. I faktycznie jej marzenie częściowo się spełnia. Wraz z Agatą zostają porwane na życzenie Dyrektora Akademii, jednak jakie jest ich zdziwienie kiedy to ubrana w sukienkę i szklane pantofelki Sofia trafia do Akademii zła, a Agata, w swoim czarnym ubraniu ma wpasować się w tłum książąt i księżniczek z Akademii dobra. Czy faktycznie nastąpiła aż tak ogromna pomyłka?
Od samego początku zostałam oczarowana założeniem książki. Szkoła dla dobrych i złych, po skończeniu której uczniowie są bohaterami baśni, jakie czytały w dzieciństwie? Przecież to już samo w sobie brzmi naprawdę świetnie. Można powiedzieć, że książka jest w sumie zbiorem ulubionych bajek, gdyż niektóre z nich są przytaczane na jej łamach, bądź pojawiają się w nieco odmienionej formie. Świat jest zdecydowanie magiczny i ma swój klimat, który zdecydowanie wciąga. Styl pisania również dba o przyciągnięcie uwagi czytelnika. Niestety jest jeden mankament, który wpłynął na to, że książka nie będzie w mojej ocenie na maksymalną ilość gwiazdek - bohaterowie. Momentami strasznie irytują i szczerze to miałam wrażenie, że Agata i Sofia konkurują ze sobą w kategorii, która jest bardziej denerwująca i podejmuje kompletnie głupie decyzje, bądź tak się zachowuje. O Tedrosie to nawet nie wspominam. Większość scen z nim wywoływała u mnie negatywne odczucia. Jest to jednak początek serii, więc wszystko może ulec zmianie, a bohaterowie to jednak dzieci. Podoba mi się natomiast to, że mimo bycia książką młodzieżową (którą swoją drogą myślę, że spokojnie mogą czytać osoby w wieku 11/12+), skupia się ona na jednej, bardzo ważnej prawdzie - nie wszystko jest takie, na jakie wygląda, a nawet najpiękniejsza osoba może kryć w sobie bezduszne zło.

Magiczne szkoły zdecydowanie należą do jednego z bardziej lubianych przeze mnie motywów. Tak jak chociażby Harry Potter, pozwalają mi się one przenieść w zupełnie inny świat i wkręcić w historię, bo przecież w takim miejscu zawsze dużo się dzieje. Czy jednak "Akademia dobra i zła"...

Rozwiń

Zwiń

Ginekologia i urologia estetyczną to dziedziny, które jeszcze do niedawna nie były nawet uznawane za potrzebne. Teraz natomiast zdecydowanie zyskały popularność. Niektóre zabiegi, które są oferowane w tym zakresie do tej pory wydają się dla niektórych z nas niewyobrażalne czy niepotrzebne. Znam osobiście osoby, które były zdziwione istnieniem zabiegów chociażby wybielania okolic intymnych, gdy z ciekawości poruszałam ten temat, podczas zagłębiania się w treść książki Pani Kuszewskiej.
To właśnie pokazuje, że temat wybrany przez autorkę zdecydowanie zasługiwał na opisanie. Część z nas zdaje sobie sprawę z tego, co oferuje obecnie medycyna estetyczna - inni, wręcz przeciwnie. A na samo wspomnienie o tego typu zabiegach są zgorszeni. Czy słusznie? To już kwestia indywidualna, bo każdy z nas decyduje o tym jak nasze ciało ma wyglądać, co autorka osobiście wielokrotnie podkreśla (i bardzo mnie to cieszy, bo pokazuje to, że każdy jest akceptowany, niezależnie od poglądów na te tematy). Głównym celem, który ja widzę w tej książce, jest zobrazowanie, że powoli korzystanie z tego typu usług zaczyna zahaczać o przesadę. Ludzie nie robią tego z własnego poczucia potrzeby, a ze względu na presję partnera czy partnerki, co trzeba zaznaczyć - jest też rodzajem przemocy. Niektórzy decyzję o poddaniu się "upiększeniu" swoich stref intymnych motywują tym, że wyglądają inaczej niż ktoś inny, porównują się do pozostałych, a w szczególności do aktorów i aktorek porno, co jest w obecnych czasach ogromnym problemem. Zahaczenie właśnie o temat pornografii i tego jak dużą rolę ona odgrywa życiu Polaków i Polek również było dla mnie bardzo ciekawe, bo nie ukrywam, że mnie to po prostu interesuje i zwyczajnie aż dobrze jest zobaczyć, że problem z wpływem tego typu treści na seksualność jest ogromny i coraz więcej się o tym mówi.
No właśnie, czy poprawianie sobie wyglądu, także "tam na dole" jest czymś złym? Każdy pewnie będzie miał inne zdanie na ten temat. Ja, podobnie jak autorka, uważam. że każdy decyduje za siebie i ma prawo do modyfikacji ciała jakkolwiek tylko chce. Osobiście uważam, że robi się to niebezpieczne, właśnie kiedy jest spowodowane zaburzeniem postrzegania samego siebie, porównywaniem się do osób z branży porno (które swoją drogą w większości przypadków również mają zrobione różnego rodzaju zabiegi i to co widzimy na tego typu materiałach nie jest naturalne) czy uzależnieniem tego typu decyzji od partnera/partnerki.
Uważam, że książka zdecydowanie zasługuje na dużo większy rozgłos i jest zwyczajnie potrzebna. To pozycja uświadamiająca także jak ogromnym problemem jest przede wszystkim brak odpowiedniej edukacji seksualnej.

Ginekologia i urologia estetyczną to dziedziny, które jeszcze do niedawna nie były nawet uznawane za potrzebne. Teraz natomiast zdecydowanie zyskały popularność. Niektóre zabiegi, które są oferowane w tym zakresie do tej pory wydają się dla niektórych z nas niewyobrażalne czy niepotrzebne....

Rozwiń

Zwiń

Pan Jacek Hołub dał mi się już poznać jako bardzo dobry autor reportaży, Poprzednie dwa jakie czytałam polecam każdemu zainteresowanemu tematem. Uważam, że w tamtych przypadkach jak i tym świetnie radzi sobie z trudnymi sytuacjami, jakie postanawia opisać.
"Beze mnie jesteś nikim" to bardzo poruszający reportaż o przemocy w polskich domach. Głównie skupia się na relacjach ofiar, jednak autor pokusił się także o zebranie informacji od specjalistów zajmujących się pomocą poszkodowanym, jak i od samych przemocowców, którzy starają się zmienić. Według mnie niezwykle ważne jest to, że książka nie ogranicza się tylko do jednego rodzaju przemocy czy samych ofiar. Mamy tu wachlarz różnych rodzajów sprawianej krzywdy, przez fizyczną po seksualną. Wspomniane są także metody przemocowców takie jak manipulacja. Podejście autora do tematu jest niezwykle rzetelne. Relacje pochodzą zarówno od ofiar płci żeńskiej, jak i męskiej. Pan Jacek nie bagatelizuje nikogo i zwraca uwagę, że nie tylko mężczyźni są sprawcami. Często zdarza się, że są oni ofiarami.
Relacje przedstawiane w reportażu mrożą krew w żyłach. Są bardzo szczegółowe i brutalne, ale przez to zdecydowanie otwierające oczy. Podejrzewam, że niejeden z czytelników i czytelniczek nie zdawałby sobie sprawy do czego są zdolni ludzie, żeby zadać drugiej osobie jak najwięcej krzywdy. Sama osobiście także przyznam, że niektóre z opisywanych zachowań nigdy nie wydawały mi się czymś tak szkodliwym, a dopiero ten reportaż uświadomił mnie, że są to rzeczy kwalifikujące się jako przemoc psychiczna.
Mówiąc w skrócie, jeżeli nie znacie jeszcze twórczości tego autora - nadróbcie zaległości. Zdecydowanie warto, za wybór trudnych ale ważnych tematów, o których powinno się wiedzieć i mówić więcej, ale także za bardzo rzetelne podejście do ich realizacji. Ten reportaż raczej zalecałabym czytać osobom powyżej 18 roku życia. Dużo zależy oczywiście od dojrzałości czytelnika, niemniej jednak opisy są tu bardzo szczegółowe i mogłyby być nieodpowiednie dla wrażliwszych osób. Każdego, kto czuje się na siłach, zachęcam do przeczytania.

Pan Jacek Hołub dał mi się już poznać jako bardzo dobry autor reportaży, Poprzednie dwa jakie czytałam polecam każdemu zainteresowanemu tematem. Uważam, że w tamtych przypadkach jak i tym świetnie radzi sobie z trudnymi sytuacjami, jakie postanawia opisać.
"Beze mnie jesteś nikim&qu...

Rozwiń

Zwiń